“In 1967 verhuisden wij met het gezin naar Voorhof. Ik was toen drie jaar oud en de jongste uit een katholiek gezin van zes meiden. Wij gingen wonen in een eengezinswoning aan de Isaac da Costalaan toen de wijk nog in aanbouw was. Overal om ons heen herrezen flats; het was toen chique om in een flat te wonen. De wijk groeide uit tot de dichtstbevolkte wijk van West-Europa. Thuis deden wij eens een proef door te kijken of er nog één raam in het huis te vinden was waar vanuit wij geen flats zagen. Die was er niet.

Naast haasje-over, knikkeren, touwtjes springen en rolschaatsen met schoolvriendjes was een van onze favoriete spelletjes om door de kelders van de flats te rennen. Die koude, donkere, naar beton ruikende gangen gaven een bepaald soort spanning. Zou er ineens iemand te voorschijn springen? Op school werd er op een gegeven moment gesproken van kinderen met 'flatneurose'. 'Wij' waren druk en onhandelbaar en dit werd gerelateerd aan de wijk waarin wij opgroeiden. Geen park, bomen, dieren of groen. Dat moest wel een slechte uitwerking op kinderen hebben. Toen ik 18 jaar was, verhuisde ik uit de wijk, maar mijn ouders zijn er altijd blijven wonen.

Achteraf gezien was de 'flatneurose'-theorie zo gek nog niet. Ik kan me nog de sombere sfeer herinneren van de wijk als het hoogzomer was. Die hitte tussen al dat beton met die hoge gebouwen, alwaar wij de spelletjes deden die alle kinderen toen deden, vooral buitenspelen. Het beeldje 'Spelende kinderen' schetst voor mij mijn jeugd. Want wat is er mooier dan kinderen die lekker spelen? Alhoewel dit mooie zo in schril contrast stond met de omgeving waarin dit gebeurde. Nog steeds kom ik niet graag in die wijk, maar de verbondenheid is wel altijd gebleven, zo ook de geur van de kelders waar wij zoveel tijd in spendeerden.“

Patricia van Geenen

“De actie en beweging straalt er van af. Fotogeniek object.”

Marius de Corte, Delft